• Να κατανοήσουν το θεσμικό πλαίσιο της Ειδικής Αγωγής στη χώρα μας.
• Να γνωρίσουν και να διατυπώνουν σχέδια διαφοροποιημένης διδασκαλίας,μέσα από την ορθολογική κατάρτιση συναφών προγραμμάτων σπουδών
• Να γνωρίσουν και να καταγράφουν τη συμβολή των βιωματικών τεχνικών και ενεργητικής μάθησης
• Να αναγνωρίζουν και να προσδιορίζουν τα όρια της συμβολής της ψηφιακής τεχνολογίας στην εξέλιξη μαθητών με έ.ά.

• Να οργανώνουν και να εφαρμόζουν σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας, προσαρμοσμένες στις πραγματικές ανάγκες του ευαίσθητου αυτού μαθητικού πληθυσμού (μαθητές με έ.α.)
• Να συντάσσουν ολοκληρωμένα σχέδια συνεργασίας μεταξύ εκπαιδευτικού και ειδικών (λογοθεραπευτή, φυσικοθεραπευτή,εργοθεραπευτή,παιδοψυχολόγου)
• Να αξιοποιούν παιδαγωγικά τις Νέες Τεχνολογίες και να ενισχύουν τη συμμετοχή των μαθητών μέσα από στοχευμένες τεχνικές ενεργητικής μάθησης.

• Να απομυθοποιούν νόρμες και κοινωνικά status για αυτή την κατηγορία μαθητών
• Να προωθούν το διακύβευμα της ισότιμης πρόσβασης και ευκαιριών για όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές
• Να διαμορφώσουν κουλτούρα ανεκτικότητας στο «διαφορετικό»

Τίτλος
Εισαγωγή στην Ειδική Αγωγή- Πλαίσιο συνεργασίας ειδικοτήτων που εργάζονται στην ειδική αγωγή και νομοθετικό πλαίσιο.

Περιγραφή

Για την καλύτερη κατανόηση της Ειδικής Αγωγής, χρειάζεται να ορίσουμε, την έννοια της αναπηρίας. Το φυσιολογικό διαφοροποιείται ανάλογα με την κάθε κοινωνική περίσταση (ιστορικά, γεωγραφικά, πολιτικά). Στην προσπάθεια των ανθρώπων να κατανοήσουν την κοινωνία μέσα στην οποία ζουν, ορίζονται διαφορετικά οι έννοιες του κανονικού και του ειδικού. Η κοινωνία προσδιορίζει στην πράξη τι είναι κανονικό και τι όχι, όταν δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη της διαφορετικότητας και δεν προσαρμόζεται στις διαφοροποιήσεις. Κάθε εποχή και κάθε κοινωνία έχει τις δικές της αντιλήψεις για την αναπηρία. Οι σύγχρονες κατευθύνσεις για τα άτομα με αναπηρία προβλέπουν: ανάπτυξη – διατήρηση δεξιοτήτων αυτοεξυπηρέτησης και λειτουργικότητας στις δεξιότητες καθημερινής ζωής, αποϊδρυματοποίηση και ανάπτυξη δομών αυτόνομης διαβίωσης και πέρασμα από την Ειδική Αγωγή στη Ειδική Εκπαίδευση. Η ΕΑΕ επιδιώκει: α) την ολόπλευρη και αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητας των μαθητών με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, β)τη βελτίωση και αξιοποίηση των δυνατοτήτων και δεξιοτήτων τους, ώστε να καταστεί δυνατή η ένταξη ή η επανένταξή τους στο γενικό σχολείο, όπου και όταν αυτό είναι δυνατόν, γ) την αντίστοιχη προς τις δυνατότητές τους ένταξη στο εκπαιδευτικό σύστημα, στην κοινωνική ζωή και στην επαγγελματική δραστηριότητα και δ) την αλληλοαποδοχή, την αρμονική συμβίωσή τους με το κοινωνικό σύνολο και την ισότιμη κοινωνική τους εξέλιξη. Διεπιστημονική συνεργασία είναι η συνεργασία επιστημόνων διαφορετικών ειδικοτήτων για τη βελτίωση της εκπαίδευσης, της θεραπείας και της φροντίδας των παιδιών με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Αγγίζει όλο το φάσμα της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, από την πρώτη διάγνωση και αξιολόγηση, την προσχολική και σχολική εκπαίδευση μέχρι την επαγγελματική αποκατάσταση. Η οικογένεια καλείται να συνεργαστεί με ανθρώπους διαφορετικών ειδικοτήτων, ο αριθμός των οποίων εξαρτάται από το επίπεδο των δυσκολιών του μαθητή/της μαθήτριας. Η αναγκαιότητα της διεπιστημονικής συνεργασίας είναι μεγάλη, καθώς καμία ειδικότητα από μόνη της δεν διαθέτει τις γνώσεις και τα μέσα για να εκπαιδεύσει ολόπλευρα τα παιδιά που παρουσιάζουν δυσκολίες. Το προσωπικό που υπηρετεί στις σχολικές δομές της ειδικής αγωγής, οφείλει να ενεργεί στο πλαίσιο των παγκόσμιων διακηρύξεων των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία (ΑμεΑ) και σύμφωνα με τις δεοντολογικές αρχές της επιστημονικής και επαγγελματικής του ιδιότητας να συμμετέχει και να προωθεί επαγγελματικές δραστηριότητες που αποβλέπουν στην αναβάθμιση της παροχής υπηρεσιών εκπαίδευσης και στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ΑμεΑ και των οικογενειών τους, να επιδεικνύει ευαισθησία για το θρήσκευμα, τον πολιτισμό, τη γλώσσα, το φύλο, την αναπηρία, την κοινωνικοοικονομική θέση των ΑμεΑ και έχει την ευθύνη για τη διασφάλιση του απορρήτου των προσωπικών δεδομένων Τέλος, συνεργεί με το προσωπικό των σχολείων γενικής εκπαίδευσης, με τα θεσμικά όργανα και τα μέλη της κοινότητας στην προώθηση της σχολικής, κοινωνικής και επαγγελματικής ένταξης των ΑμεΑ. Αποτιμώντας τη νομοθεσία της ειδικής αγωγής από το 1981 έως σήμερα παρατηρούμε αρχικά την πρόθεση ελέγχου του μαθητικού πληθυσμού με αναπηρίες στο εκπαιδευτικό σύστημα. Στους δύο τελευταίους νόμους της ειδικής αγωγής στον 2817/2000 και στον 3699/2008, επιχειρείται ο εκσυγχρονισμός του ελέγχου με τη θεσμοθέτηση εκπαιδευτικών διαγνωστικών φορέων (ΚΔΑΥ και ΚΕΔΔΥ αντίστοιχα). Σήμερα, με τη δημιουργία και των ΚΕΣΥ, η φιλοσοφία είναι στην κατεύθυνση της συμπερίληψης και της διαφοροποιημένης διδασκαλίας.

Τίτλος
Γλωσσικές διαταραχές και Μαθησιακές Δυσκολίες.

Περιγραφή

Με τον όρο μαθησιακές δυσκολίες αναφερόμαστε σε αναπτυξιακές διαταραχές, οι οποίες εμφανίζονται συχνά στο σχολικό περιβάλλον ως <<ειδική>> μαθησιακή δυσκολία στην ανάγνωση, στη γραφή και στα μαθηματικά Στην Ελλάδα ο όρος ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (Τζουριάδου, 1979, Πόρποδας, 1981). Οι πρώτες ενδείξεις μαθησιακών δυσκολιών φαίνονται στην προσχολική ακόμα ηλικία και παραμένουν στην εφηβική και ενήλικη ζωή των ατόμων, γι’ αυτόν το λόγο και χαρακτηρίζονται ως “δυσκολίες ζωής’’.(Silver, 1987). Η εκδήλωσή τους συνδέεται με τη σχολική μάθηση και μπορούμε να τις αξιολογήσουμε μόνο στην περίπτωση που οι μαθητές έχουν αρχίσει την τυπική τους φοίτηση στο σχολικό περιβάλλον (Τζουριάδου, 2011). Στην περίπτωση των μαθησιακών δυσκολιών προκύπτει ασυμβατότητα ανάμεσα στις ικανότητες και στην επίδοση, ανάμεσα στη νοημοσύνη και στην επίδοση. Οι ίδιες τόσο ως επιστημονική έννοια όσο και ως περίπτωση εκπαιδευτικής πολιτικής, αποτελούν ένα πεδίο αδιευκρίνιστο έως και σήμερα. Η αντιμετώπισή τους βασίζεται στην αξιολόγηση, ενώ είναι βέβαιο πως οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες έχουν ανάγκη όχι απλώς από ειδική αγωγή, αλλά και από εξειδικευμένα προγράμματα, τα οποία έχουν τη βάση τους στην καλλιέργεια των διεργασιών σκέψης και της μεταγνωστικής τους ικανότητας, ενώ ταυτόχρονα βοηθούν τους μαθητές να καλλιεργήσουν της στρατηγικές εκείνες, οι οποίες θα τους καταστούν χρήσιμες προκειμένου να βελτιώσουν τις ελλείψεις τους. Το πεδίο των μαθησιακών δυσκολιών είναι ευρύ και εμπεριέχει ελλείμματα των μαθητών σε διάφορους τομείς, τους οποίους θα εξετάσουμε. Μια από τις προκλήσεις της εκπαίδευσης είναι η ανίχνευση και η αποτελεσματική διαχείριση και αντιμετώπιση των δυσκολιών μάθησης που οφείλονται στις γλωσσικές διαταραχές. Η σύγχρονη έρευνα και η επιστημονική γνώση έδειξαν ότι οι δυσκολίες στην ανάγνωση, την έκφραση, τη γραφή, την επικοινωνία που συχνά αποδίδονταν στην έλλειψη κινήτρων και ενδιαφέροντος των παιδιών οφείλονταν σε διαταραχές της γλωσσικής ανάπτυξης. Ο έγκαιρος εντοπισμός των δυσκολιών μάθησης μπορεί να οδηγήσει στην έγκαιρη αντιμετώπιση που θα εξασφαλίσει μια καλύτερη προσαρμογή των παιδιών με γλωσσικές διαταραχές τόσο στο σχολικό όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον. Οι γλωσσικές διαταραχές καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα δυσκολιών μάθησης με πολυπαραγοντική αιτιολογία. Στην παρούσα ενότητα θα προσεγγιστούν οι κυριότεροι τύποι των γλωσσικών διαταραχών, η πιθανή τους αιτιολογία, η αναπτυξιακή πορεία των παιδιών με την εκάστοτε διαταραχή και θα παρουσιαστούν ενδεικτικοί τρόποι αντιμετώπισης. Συγκεκριμένα θα παρουσιαστούν οι βασικές θεωρήσεις της τυπικής γλωσσικής ανάπτυξης, οι διαταραχές της επικοινωνίας, οι φωνολογικές διαταραχές και οι διαταραχές μάθησης (ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, γενικές μαθησιακές δυσκολίες). Για κάθε ένα από τους τύπους των γλωσσικών διαταραχών θα παρουσιάζεται το θεωρητικό πλαίσιο καθώς επίσης θα παρατίθεται προτεινόμενη βιβλιογραφία για περαιτέρω διερεύνηση. Οι διδακτικοί στόχοι της ενότητας είναι η απόκτηση των βασικών γνώσεων του είδους, της πιθανής αιτιολογίας, της αναπτυξιακής πορείας και των τρόπων αντιμετώπισης των γλωσσικών διαταραχών ώστε να αξιοποιηθούν για τη δημιουργία των κατάλληλων εκπαιδευτικών ευκαιριών για τα παιδιά με γλωσσικές δυσκολίες καθώς και η εξοικείωση με τη σχετική ορολογία και τη βιβλιογραφία.

Τίτλος
Αναπτυξιακές Διαταραχές, Αυτισμός.

Περιγραφή

Με τον όρο «Αναπτυξιακή διαταραχή» περιγράφουμε νοητικές ή νευροφυσιολογικές αδυναμίες ή ελλείμματα, τα οποία εκδηλώνονται πολύ νωρίς στο άτομο και αφορούν στη μαθησιακή-εκπαιδευτική διαδικασία, την κινητική λειτουργία και την κοινωνική του προσαρμογή. Διακρίνονται σε ήπιας, μέτριας και σοβαρής δυσκολίας και προσδιορίζουν τις διαταραχές της νοητικής στέρησης, της εγκεφαλικής δυσλειτουργίας, του φάσματος του αυτισμού, των γενετικών και χρωμοσωμικών ανωμαλιών (σύνδρομο Down, σύνδρομο εύθραυστου X) και των ειδικών αναπτυξιακών μαθησιακών και δευτερογενών γλωσσικών διαταραχών. Ο όρος «Διαταραχή του Αυτιστικού Φάσματος» (ΔΑΦ) χρησιμοποιείται προκειμένου να περιγράψει ένα ευρύ φάσμα νευρο-αναπτυξιακών διαταραχών με κοινά χαρακτηριστικά, όπως τα ελλείμματα σε κοινωνικές- επικοινωνιακές δεξιότητες, τα περιορισμένα ενδιαφέροντα, καθώς και τα επαναληπτικά πρότυπα συμπεριφοράς. Οι βασικές έννοιες και τα είδη των αναπτυξιακών διαταραχών, τα χαρακτηριστικά της διαταραχής του αυτιστικού φάσματος καθώς και η ανάλυση του εξατομικευμένου εκπαιδευτικού προγράμματος που καλύπτει τις ανάγκες των παιδιών με ΔΑΦ συνιστούν το βασικό αντικείμενο μελέτης της παρούσας ενότητας.

Τίτλος
Υπερκινητικότητα και διάσπαση προσοχής.

Περιγραφή

Με τον όρο μαθησιακές δυσκολίες αναφερόμαστε σε αναπτυξιακές διαταραχές, οι οποίες εμφανίζονται συχνά στο σχολικό περιβάλλον ως <<ειδική>> μαθησιακή δυσκολία στην ανάγνωση, στη γραφή και στα μαθηματικά Στην Ελλάδα ο όρος ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (Τζουριάδου, 1979, Πόρποδας, 1981). Οι πρώτες ενδείξεις μαθησιακών δυσκολιών φαίνονται στην προσχολική ακόμα ηλικία και παραμένουν στην εφηβική και ενήλικη ζωή των ατόμων, γι’ αυτόν το λόγο και χαρακτηρίζονται ως “δυσκολίες ζωής’’.(Silver, 1987). Η εκδήλωσή τους συνδέεται με τη σχολική μάθηση και μπορούμε να τις αξιολογήσουμε μόνο στην περίπτωση που οι μαθητές έχουν αρχίσει την τυπική τους φοίτηση στο σχολικό περιβάλλον (Τζουριάδου, 2011). Στην περίπτωση των μαθησιακών δυσκολιών προκύπτει ασυμβατότητα ανάμεσα στις ικανότητες και στην επίδοση, ανάμεσα στη νοημοσύνη και στην επίδοση. Οι ίδιες τόσο ως επιστημονική έννοια όσο και ως περίπτωση εκπαιδευτικής πολιτικής, αποτελούν ένα πεδίο αδιευκρίνιστο έως και σήμερα. Η αντιμετώπισή τους βασίζεται στην αξιολόγηση, ενώ είναι βέβαιο πως οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες έχουν ανάγκη όχι απλώς από ειδική αγωγή, αλλά και από εξειδικευμένα προγράμματα, τα οποία έχουν τη βάση τους στην καλλιέργεια των διεργασιών σκέψης και της μεταγνωστικής τους ικανότητας, ενώ ταυτόχρονα βοηθούν τους μαθητές να καλλιεργήσουν της στρατηγικές εκείνες, οι οποίες θα τους καταστούν χρήσιμες προκειμένου να βελτιώσουν τις ελλείψεις τους. Το πεδίο των μαθησιακών δυσκολιών είναι ευρύ και εμπεριέχει ελλείμματα των μαθητών σε διάφορους τομείς, τους οποίους θα εξετάσουμε.

Τίτλος
Κοινωνικός αποκλεισμός, ένταξη και συμπερίληψη- Συμβουλευτική Οικογενειών μαθητών με εκπαιδευτικές ανάγκες.

Περιγραφή

Στο συγκεκριμένο μάθημα θα εξετασθούν τα ζητήματα του εκπαιδευτικού και κατά συνέπεια του κοινωνικού αποκλεισμού ατόμων με αναπηρίες και κατά πόσον είναι δυνατόν να τύχουν ίσων ευκαιριών και δίκαιης μεταχείρισης. Θα εξετασθεί η εκπαίδευση της συμπερίληψης και θα αναλυθούν οι όροι της ενσωμάτωσης, ένταξης και συμπερίληψης. Είναι ένα γεγονός ότι οι ανισότητες που υφίστανται στο κοινωνικό περιβάλλον εμφανίζονται και στο περιβάλλον του σχολείου, μέσα στο οποίο ενδεχομένως αυξάνονται ή μειώνονται και συντηρούνται ή όχι. Οι ερμηνείες γύρω από τη συμπεριληπτική εκπαίδευση είναι πολλές, ανάλογα με τον τρόπο που καθένας εμπλέκεται στην εκπαιδευτική διαδικασία. Γενικότερα η ιδέα της συμπερίληψης υφίσταται στα αναλυτικά προγράμματα και αντικατοπτρίζει όχι μονάχα την τοποθέτηση του κάθε μαθητή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στο σχολείο τυπικής ανάπτυξης, αλλά και στη δημιουργία εκείνων των συνθηκών μάθησης, οι οποίες θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμες για την εκπαίδευση όλων των παιδιών, ανεξάρτητα από τις αδυναμίες που κάποια από αυτά εμφανίζουν. Σύμφωνα με το συμπεριληπτικό μοντέλο, τα σχολεία και το εκπαιδευτικό σύστημα προσπαθούν να αντιμετωπίσουν όλους τους μαθητές μέσα από προσαρμοσμένες στρατηγικές, ώστε όλοι να είναι εφικτό να ανταποκριθούν. Κύριος στόχος είναι η εκπαίδευση όλων των παιδιών ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητα ή τις δυσκολίες, τις οποίες ίσως παρουσιάζουν, ώστε να καταπολεμηθούν οι διακρίσεις και να δημιουργηθούν οι βάσεις για μια εκπαίδευση για όλους. Η συμβουλευτική αποτελείται από μια σαφώς οργανωμένη και επιτρεπτική σχέση, που επιτρέπει στον πελάτη να αποκτήσει αυτογνωσία σε βαθμό που να μπορεί να κάνει θετικά βήματα προς την κατεύθυνση που του έχει υποδείξει ο νέος του προσανατολισμός. Η συμβουλευτική συνίσταται σε μια σειρά άμεσων επαφών με το άτομο, που αποσκοπούν στο να του προσφέρουν βοήθεια ώστε να αλλάξει τις στάσεις και τη συμπεριφορά του. Η συμβουλευτική των οικογενειών με παιδιά με ειδικές ανάγκες και ιδιαίτερες ευαισθησίες αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι της συμβουλευτικής που μόνο τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αναπτύσσεται. Οι παραδοσιακές μέθοδοι ανατροφής, ανάλογα με το πολιτισμικό πλαίσιο, δεν δίνουν απαντήσεις στα ιδιαίτερα προβλήματα, που προκαλεί η αναπηρία. Η ανάγκη της οικογένειας για καθοδήγηση, υποστήριξη και συμβουλευτική είναι, συνήθως, μακροχρόνια. Η κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων της διαταραχής, η αποδοχή των δυσκολιών και η προσαρμογή δεν είναι εύκολη διαδικασία. Οι γονείς χρειάζονται χρόνο και υποστήριξη προκειμένου να αποδεχθούν τα προβλήματα και να αναθεωρήσουν τις προσδοκίες για το μέλλον του παιδιού και της οικογένειας. Η συνεργασία μεταξύ των επαγγελματιών με τους γονείς συνιστά έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες για την επιτυχή έκβαση ενός προγράμματος παρέμβασης. Οι στάσεις των ειδικών και οι επιθυμίες των γονέων δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήνουν περιθώρια για ανταγωνιστικές σχέσεις. Οι παράγοντες που θεωρούνται ουσιαστικοί για μια θετική σχέση με τους γονείς, σύμφωνα με τα ευρήματα μιας σειράς ερευνών είναι: Ενίσχυση της επάρκειας των γονιών, Δημιουργία ενός οικογενειακού περιβάλλοντος που συμβάλλει στην ανάπτυξη του παιδιού, Ενθάρρυνση της αλληλεπίδρασης και της επικοινωνίας μεταξύ γονέων – παιδιών, Συμβουλευτική γονέων για τις προοπτικές της εξέλιξης του παιδιού, Αντιμετώπιση της προσωπικής και οικογενειακής δυναμικής, Δημιουργία ενός πλαισίου διαλόγου μεταξύ γονιών και επαγγελματιών για τα προγράμματα πρώιμης παρέμβασης και Δημιουργία κοινωνικών σχέσεων.

Τίτλος
Εισαγωγή στη Μεθοδολογία Έρευνας των Κοινωνικών Επιστημών.

Περιγραφή

Το μάθημα φέρει εισαγωγικό χαρακτήρα στη μελέτη των δύο ρευμάτων ερευνητικής μεθοδολογίας που έχουν κυριαρχήσει στις κοινωνικές επιστήμες. Μετά το πέρας αυτού, οι συμμετέχουσες και συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι σε θέση να κατανοήσουν τη διαφοροποίηση της ποσοτικής στρατηγικής έρευνας από την ποιοτική στρατηγική στη βάση τριών κεντρικών σημείων: α. τη σχέση μεταξύ θεωρίας και έρευνας, β. τα επιστημολογικά ζητήματα και γ. τα οντολογικά ζητήματα, όπως αυτά ανακύπτουν στη μελέτη του κοινωνικού κόσμου. Το μάθημα προσεγγίζει ζητήματα μεθοδολογίας ποσοτικής έρευνας. Μετά το πέρας αυτού, οι συμμετέχουσες και συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι σε θέση να κατανοήσουν τα στάδια υλοποίησης μιας ποσοτικής κοινωνικής έρευνας και συγκεκριμένα:

• Το στάδιο του θεωρητικού προβληματισμού και της διαδικασίας αναζήτησης και μελέτης των βιβλιογραφικών πηγών συναφών του υπό εξέταση κοινωνικού φαινομένου.
• Το στάδιο συγκεκριμενοποίησης των ερευνητικών υποθέσεων και οριοθέτησης του ερευνητικού προβληματισμού.
• Το στάδιο επιλογής ερευνητικού σχεδίου,
• Το στάδιο επιλογής πλαισίου δειγματοληψίας,
• Το επιλογής τεχνικής συλλογής ερευνητικών δεδομένων,
• Το στάδιο συλλογής των ερευνητικών δεδομένων,
• Το στάδιο επεξεργασίας και ανάλυσης των ερευνητικών δεδομένων.

Το μάθημα προσεγγίζει ζητήματα μεθοδολογίας ποιοτικής έρευνας. Μετά το πέρας αυτού, οι συμμετέχουσες και συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι σε θέση να κατανοήσουν τη διαδικασία υλοποίησης μιας κοινωνικής έρευνας και συγκεκριμένα:

• τις ερευνητικές τεχνικές (όπως η συμμετοχική παρατήρηση, τα είδη των ποιοτικών συνεντεύξεων, οι ομάδες εστίασης) που εφαρμόζονται μέσα στο φάσμα της ποιοτικής παράδοσης,
• το περιεχόμενο της διαδικασίας επιλογής του δείγματος. Το μάθημα χωρίζεται σε δυο κύριες ενότητες: α. Τις αρχές δεοντολογίας στην Κοινωνική Έρευνα και β. τους κανόνες συγγραφής μιας επιστημονικής εργασίας. Μετά το πέρας αυτού, οι συμμετέχουσες και συμμετέχοντες θα πρέπει να είναι σε θέση να κατανοήσουν:
• το πλαίσιο δεοντολογίας που διέπει την πορεία υλοποίησης της κοινωνικής έρευνας,
• τη δομή συγγραφής επιστημονικών εργασιών και τους κανόνες της ακαδημαϊκής γραφής.

Τίτλος
Ενδυνάμωση δεξιοτήτων σε συνεργαζόμενους φορείς ή εργασία και μεθοδολογία έρευνας.

Περιγραφή

Οι εκπαιδευόμενοι έχουν την δυνατότητα πραγματοποίησης εθελοντικής ενδυνάμωσης δεξιοτήτων, 100 ωρών σε δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς έχοντας ως στόχο τη σύνδεση της θεωρίας με την πράξη και τη βελτίωση του επιπέδου των δεξιοτήτων των επιμορφούμενων είτε να εκπονήσουν επιστημονική εργασία 3.000-6.000 λέξεων. ΠΡΟΣΟΧΗ: Το αντικείμενο του φορέα εθελοντικής απασχόλησης μπορεί να μην έχει άμεση σχέση με το γνωστικό αντικείμενο του προγράμματος. Σκοπός της άσκησης είναι η καλλιέργεια γενικών δεξιοτήτων και όχι η εξειδίκευση. Επιμορφούμενοι που εργάζονται ή έχουν κατά το προηγούμενο του προγράμματος έτος εργαστεί σε ανάλογους φορείς μπορούν να κάνουν αίτηση για αναγνώριση της πρακτικής άσκησης.